ترجمه تخصصی فقه

واژه جرم در قرآن کریم تعریف نشده ولی برخی افعال به صورت مصداق آن ذکر گردیده است. مصادیقی نظیر‌‌: کفر، نفاق، لواط، کم فروشی، قطع رحم و... به صراحت مصداق جرم خوانده شده است. جرم صرفاً گناه عمدی می‌باشد و اعمال ممنوعه‌ای که سهواً ارتکاب یابد، هیچگاه موضوع جرم واقع نمی‌شود. به کمک مقایسه میان کاربردهای «مجرم» با کلماتی مانند‌‌: «مذنب»، «مسیء»، و «أثیم» و «فاسق» و‌... معنای دقیق این کلمه در قرآن شناخته شد. مجرم کسی است که اصرار در کارهای زشت و ناپسند داشته باشد و برای ترک آن اقدامی نکند. مصادیق مجرمین در قرآن کریم عبارت است از: مترف، مفتری، مکذِّب، کافر، منافق، ظالم،طاغی، مشرک و مستکبر. ارتکاب جرم علاوه بر مجازات دنیوی موجب مجازات اخروی نیز می‌شود. مجازات دنیوی مجرمان تنگی معیشت، کوتاهی عمر، عدم استجابت دعا، قساوت قلب، نزول بلا و تسلط اشرار برآنان می باشد. عواقب اخروی مجرمان تجسم اعمال، ذلت و خواری، حبط اعمال،عدم شفاعت، تشنه کامی، کوردلی، مجازات های روانی و خلود در جهنم است. خداوند در آیات متعددی مجرمین را انذار می دهد. انذار آگاهى دادن به مردم در مورد پاداش و كيفر الهى در برابر رفتارهاى آنان است. هدف خداوند متعال از انذار مجرمان راهیابی به حقیقت،تقوا و دوری از گناه، دفع عذاب الهی، نیل به رحمت الهی و اتمام حجت می باشد.

There is no explicit definition for the term “crime” in the Holy Quran, still some deeds are noted as its instances. For example, heresy, hypocrisy, sodomy, short weight, and not visiting and helping relatives are clear cases of crime. By definition, a crime needs to be intentional and committing a crime is out of question when the forbidden deed is done unintentionally. To have a clear understanding of the term “delinquent” one can compare it with the terms that convey the same meaning like “Moznib” (sinful), “Mosei” (offensive), “Othim” (guilty), “Fasigh” (evil-doer) in the Holy book. Delinquent is a person who insists on doing wrong and unpleasant deeds and refuses to avoid such actions. Instances of delinquents in the Holy book are luxuriant, slander, liar, pagan, aggressor, hypocrite, rebel, idolatrous, and arrogant. In addition to the penalties in this life, committing a crime results in punishment in the other life. Earthy penalties for the wrong doer include decrease of livelihood, shorter lifetime, rejection of prays, cruelty, disaster, and rule of sinners on them. As to the punishments in the other life are facing with their wrong deeds, hardship and ignominy, rejection of good deeds, deprivation from intercession, thirst, darken heart, psychological punishment and entering hell. God warns criminals in many cases. To warn is to inform people about divine punishments or rewards in return of their deeds. The purpose sought after by God through warning the delinquents is to lead them toward truth, piety, avoiding sins, divine suffering, achieving divine blessing, and giving all the reasons needed.

قران کریم عواطف اجتماعی را بر محور ایمان، تقوا و بر اساس دین الهی محدود کرده، اجازه تجاوز از این حدود را نمی دهد و با عواطف و دوستی هایی که از چهار چوب و ملاک تعیین شده تجاوز کند، بر خوردی شدید و تند نموده، در آیات بسیاری، مسلمانان را از برقراری ارتباط نزدیک و همبستگی منع می کند و به همه مسلمانان هشدار می دهد که عزّت خود را در همه شئون زندگی، اعم از اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و مانند آن در دوستی با دشمنان اسلام نجویند، بلکه تکیه گاه خود را ذات پاک خداوندی قرار دهند که سر چشمه همه عزّت هاست.
ژوزف فان اس می گوید: گرچه مسیحیان یا یهودیان بیرون از حوزه کشور اسلامی دشمن محسوب می شوند، اما کسانی که در داخل کشور اسلامی زندگی می کردند، بر خوردار از حقوق تعریف شده بودندو با آنان با تسامح و تساهل رفتار می شد. آنان ملزم نبودند در محله های جدا گانه زندگی کنند، حتی با مسلمانان هم غذا می شدند و به میهمانی های آنان دعوت می شدند از این حیث، اسلام نسبت به یهودیت از سعه صدر زیادی برخوردار است. نرمن دانیل نیز در مقاله ای با عنوان «وضعیت کنونی روابط مسیحیان و مسلمانان» در ابتدا از طرز تلقی های انتقادی مسیحیان در قرون گذشته نسبت به مسلمانان و از پیدایش نوعی گرایش به لزوم تساهل و تسامح در روابط با مسلمانان سخن می گوید که در بعضی موارد، مستند به تساهل و همزیستی مسالمت آمیز مسلمانان با مسیحیان در امپراطوری عثمانی است و می افزاید: «از همه مهم تر، تصمیم شورای واتیکان دوم مبنی بر رسمیت شناختن سهیم بودن مسلمانان در برخورداری از دین ابراهیمی و اعتقاد آنان همچون مسیحیان به پرستش خدای یکتای مهربان و اعتقاد به روز جزا می باشد» و در نهایت، توصیه می کند که «ما مسیحیان باید نوعی هم دلی با مسلمانان را در اعتقاد آنان به تقدیس محمّد بن عبدالله صلی الله علیه و آله پذیرا باشیم»

Social emotions, in Quran, are limited around faith, virtue and divine religion, and exceeding these boundaries is prohibited. So, friendship and relationships out of these boundaries are considered as breach of the codes and deserve harsh consequences. Muslims, in several verses, are restricted from such relationships and called upon not to seek their dignity in life, whether cultural, political, economic, etc., in friendship with the enemies of Islam. The divine way is to trust in God, who is the source of all dignities.
Josef Von S. said, although Jews and Christians abroad Islamic countries are considered as enemy, religious minorities in Islamic nations enjoy defined rights and treated with tolerance. They are not restricted to live in specific neighborhoods, he continued, and even may eat with the Muslims are be invited in ceremonies. In this regard, Islam has high tolerance toward Jewish. In an article titled “current relationship between Muslims and Christians” Norman Daniel first mentioned unfriendly attitudes against Muslim in Christianity in the past centuries and also emergence of a trend among Christians regarding necessity of tolerance in dealing with Muslims. He mentioned cases about tolerance and peaceful living between Muslims and Christians in Ottoman Empire. He added “most importantly was resolution of Vatican Council II in reorganization of Muslims as followers of Abrahamic Religion and their belief in the God and resurrection like Christians.” The resolution adds “we Christians shall find commonalities with Muslims regarding their belief in sanctifying Mohammad (p.b.u.h)

علوم ادبی از مهم‌ترین مباحث مرتبط با علم تفسیر است که آگاهی از آن بر هر مفسری لازم می‌آید، علوم ادبی شامل علم لغت، صرف، نحو و بلاغت است و هر کدام از جایگاه ویژه‌ای در تبیین مفاهیم قرآنی برخوردار است که از میان این علوم، بررسی علم لغت ضرورت و لزوم بیش‌تری می‌یابد؛ چرا که فهم درست کلام در گرو درک و فهم دقیق و درست واژگان آن است که زیر بنای هر کلامی همین واژگان هستند؛ لذا اکثر مفسران تاکید بسیاری بر فهم واژگان قرآن کریم داشته و تفسیر خود از آیات را مبتنی بر این اصل قرار داده و معتقدند: آگاهی از علم لغت، قدرت تفسیر پذیری متن را بالا می‌برد. بررسی روابط معنایی واژگان با توجه به عناوینی چون ترادف، اشتراک لفظی، واژگان دخیل و جنبه صرفی واژگان و اثبات بلاغت زیبایی قرآن کریم با مقایسه آرای دو مفسر مطرح اهل تسنن و تشیع یعنی آلوسی و علامه طباطبایی برای عمق بخشیدن به فهم کلام وحی الهی هدفی است که در این پژوهش می‌کوشیم با روش توصیفی- تحلیلی و از طریق بررسی و ذکر نمونه‌هایی از قرآن کریم بدان بپردازیم. لذا پس از بیان مفاهیم تئوری مربوط به علم لغت و بلاغت، نمونه‌هایی را مبتنی بر نظر هر دو مفسر مورد بررسی قرار می‌دهیم و با بهره‌گیری از جدول و نمودار سعی داریم میزان کارآمدی این علوم ادبی را در دو تفسیر نشان دهیم تا مخاطب بتواند دیدی عام و آماری نسبت به موضوع داشته باشد. برخی از دستاوردهای حاصل از پژوهش را اینگونه می‌توان بیان داشت: حجم وکمیت استفاده از علوم ادبی در دو تفسیر المیزان و روح المعانی یکسان نیست ومیزان بهره مندی از این علوم در تفسیر روح المعانی بیش¬تر از المیزان است. با توجه به این مطلب که تفسیر المیزان، تفسیری فلسفی- اجتماعی است، نگاه مفسر به این علوم، نگاهی ابزاری برای بیان بهتر تعالیم الهی است در حالیکه این علوم در تفسیر روح المعانی از جایگاه ویژه و مستقلی برخوردار است به عبارت دیگر علامه علوم ادبی را فرع بر معانی اصلی قرآن کریم قرار داده و در مواردی به آنها پرداخته که در تبیین هدف و معنای اصلی آیه موثر بوده است، ولیکن آلوسی در تفسیر خود علوم ادبی را برای بیان اعتقادات خود و در مواردی رد عقاید سایر فرق به ويژه شیعیان به کار می¬گیرد در حالیکه کمتر دیده می¬شود که علامه تاویل و تفسیر آیات را به نفع شیعه بیان کند.

Literary sciences are of the main topics in exegesis and all exegetes need them. Literary sciences cover philology, syntax, eloquence, and morphology each with their unique role in elaborating Quranic concepts. Among them, however, philology deserves more attention as finding the true meaning of statement depends on having a clear and accurate perception of the words that constitute that statement. Therefore, the majority of exegetes have emphasized strongly on understanding the meaning of words in the Holy Quran and have based their exegeses on this principle. They believe that with a good command on philology, a deeper exegesis of the text is achievable. The objective of the present study is to examine the semantic relationships of words based on concepts like synonymity, homonym, key words (واژگان دخیل), syntaxial aspect, and proofs of eloquence of the Holy Quran through comparing the ideas of two outstanding Sunni (Alusi) and Shia (Tabatabaie) exegetes. Through this, the author hopes to delve deeper into the divine words. To this end, a descriptive-analytical method was followed along with brining instances from the Holy Quran. After introducing the theoretical concepts about philology and eloquence, a few examples are given based on the two exegetes viewpoints for further examination. Using tables and diagrams, this paper tries to demonstrate the effect and role of literary sciences in the two exegeses and give a general and statistics-based viewpoint to the reader about the topic. The findings showed that the volume and quality of using literary sciences are not the same in the two works so that Roh Almaani relies more than Almizan on these sciences. Given that Almizan is more of a philosophical-social exegesis, the author uses these disciplines as a tool. In Rouh Almaani, on the other hand, these disciplines have an independent position. In other words, Tabatabaie deals with literary sciences as a second hand issue comparing with the main meaning in the Holy Quran and uses them only when he finds them beneficial for elaborating on the meaning of a verse. Alusi uses literary sciences to express his beliefs and reject those of other cults and Shia in particular. It is not easy, on the other hand, to find biased exegeses and interpretations in Tabatabaie’s work in favor Shias

واقعه تاریخی عاشورا، در طول تاریخ به ابزار و زبان مختلف ثبت گردیده است. روایت تاریخی در قالب منابع علمی و بخصوص آنچه به نام مقتل شناخته می‌شود، مستندترین آثاری است که با واقعیت نمایی به دنبال انتقال مصداقهای بیرونی و عینی حادثه بوده است. این نوع آثار با رویکرد واقعگرایی دارای کارکرد ارجاعی بوده و با رعایت صداقت و امانت تنها به روایت تاریخ می¬پردازد. از طرفی ماهیت این واقعه باآمیخته¬ای از عقل و احساس، عاطفه بشری را برمی¬انگیزد، از این رو هرگاه زبان ادبی به عنوان ابزار تأثیرگذار در مخاطب انتخاب شود، ادیب واقعیت را از صافی عاطفه و خیال گذارانده تا مخاطب را همراه خویش سازد. به میزان برجستگی این خصوصیت، اثر با فاصله گرفتن از واقعیت جنبه تخیلی و رمانتیستی پیدا می‌کند. بر اساس اهمیت نقل حوادث تاریخی و میزان صحت و سقم آن از یک سو و روایت تأثیرگذار حوادث تاریخ و آمیختگی آن با احساس و عاطفه در طول تاریخ پژوهش حاضر تلاش دارد با بهره‌گیری از روش توصیفی-تحلیلی دو مقتل معروف فارسی و عربی (مقتل اللهوف اثر ابن طاووس و روضة الشهداء واعظ کاشفی) را بررسی و رویکرد دو مقتل‌نگار را در استفاده از زبان ادبی یا عادی و مشخصه‌های رمانتیستی یا واقعگرایی روشن سازد. حاصل این پژوهش نشان می‌دهد جنبه واقع¬گرایی در مقتل«اللهوف » بارزتر و مشهودتر از جنبه خیالی آن است، ولی نویسنده در بیان این حماسه ماندگار غافل از تأثیرات هنری نبوده است، در حالی که کتاب «روضة الشهداء» بیشتر به ویژگی‌های هنری پایبند است تا روایت حقایق و واقعیت‌ها.

The Historical event of Ashura is recorded in the history through a variety of mediums and languages. Historical narrations in the form of scientific sources and what we know as Maghtil, are the most reliable sources that are aimed at transferring external and objective instances of an event through illustrating the truth. Given the realistic approach of such works, they can be used as reference as they only narrate history with emphasis on honesty and trustfulness. On the other hand, the nature of the event stimulates a mixture of reason, emotion, and humanistic feelings. That is, when a literary language is used to affect the reader, the man of literature transfers the event through a filter of emotion and imagination to win the attention of reader. Depending on the extent of using this feature, the work might diverge from the reality and emphasize more on imaginary and romantic aspects. Given the importance of narrating historical event, the extent to which such narration remains loyal to the truth, and the importance of a heart touching narration of historical events mixed with emotions, the present study is an attempt to examine two renowned Maghtil in Farsi and Arabic (Maghtil Alhouf by Ibn Tavous and Rouzat-o-Alshohada by Vaez Kashefi) following a descriptive-analytical approach. The use of literary or ordinary languages and romantic or realistic specifications were examined in particular. The findings showed that the realistic aspect in Alhouf is more evident so that it overshadows the imaginary aspect of the work. Still, the author never neglects the artistic and emotional aspects of his work. On the other hand, Rouzat-o-Alshohada has a stronger artistic aspect so that the realistic aspects never leave the shadow of the artistic and emotional touch of the author.